Beleving van een deelnemer
Equinisity retraite in het Reestdal
‘Kom het zelf maar ervaren’, antwoordde ze aan de telefoon, nadat ik haar vroeg wat ze precies bedoelde. Equinisity retraite? Nou ja, ik ga het meemaken vandaag.
Het is een frisse lenteochtend. Donkere wolken boven de weilanden vertellen mij spreekwoordelijk dat april nog kan doen wat zij wil. Toch durf ik erop te vertrouwen dat de zon straks zal doorbreken, want de weersvoorspelling op de autoradio belooft mooi Hollands lenteweer. Ik denk weer terug aan het telefoongesprek met Esther Verlinden. We hebben regelmatig contact over het bijzondere werk dat ze met paarden doet en deze keer vraagt ze me een tekst te schrijven over een nieuwe beleving met haar kudde.
Het laatste stukje weg slingert door het prachtige Reestdal. Scheuten jong groen markeren het afscheid van de winter en de komst van een nieuwe zomer. Als ik op de grens van Overijssel en Drenthe door het weidse beekdallandschap rijd, wisselen bloemrijke weiden en oude akkers elkaar af. De komende maanden zal menig wandelaar hier eindeloos over zandpaden dolen en zich kunnen verwonderen over de paarse gloed die de hei doet kleuren. Witte wolken tekenen zich inmiddels af tegen een heldere blauwe lucht. De perfecte foto-omstandigheden, constateer ik.
M’n gedachten over wat me te wachten staat worden onderbroken door het geblaf van Bo als ik onder de oeroude bomen de oprit van Buitengoed De Eekhorst op rijd. Kwispelend loopt hij met me mee als ik naar de woonkeuken loop. Esther en haar man John staan me al op te wachten en serveren me enthousiast hun warme perentaart. Aan zelfgemaakte lekkernijen ontbreekt het hier nooit. Na een tweede kopje verse muntthee uit eigen tuin, neemt Esther me mee. Ik ruik de appelbloesem als we door de boomgaard lopen en verheug me erop over een paar maanden een doosje van de dan gevallen appels mee te krijgen. Paardenmeisjes zeggen me gedag als ze voorbij lopen. Ze halen twee van de Merènspaarden uit de kudde om samen te gaan rijden in de rijbak. De krokussen onder de grote eik hebben inmiddels ruimte gemaakt voor een tapijt van gele paardenbloemen en madeliefjes.
Eenmaal achterop het Buitengoed volgen m’n ogen de cirkelende bewegingen van de ooievaars als we samen het weidse landschap in lopen. Esther vertelt me dat het zo’n vijfenhalve hectare beslaat. De paarden kijken op, maar laten hun sierlijke halzen al snel weer zakken om onverstoord verder te grazen. Zelf noemt ze het haar zwarte parels, want gitzwart zijn ze en hun vacht glimt in de zon. ‘Wat gaan we doen?’, probeer ik nog een keer. Maar Esther glimlacht en helpt me op een soort van bed midden in de wei. Een comfortabele deken zorgt ervoor dat ik me behaaglijk kan overgeven aan wat komen gaat. M’n hoofd is vol gedachten, maar m’n zintuigen staan volledig open. Met een korte bodyscan helpt Esther me met kalme stem steeds meer in het moment. De vele vogels die door elkaar hun vrolijke liederen zingen, roepen me op mijn laatste gedachten aan de kant te zetten en me over te geven aan wat komen gaat. Ik merk nauwelijks nog dat Esther wegloopt. De wind door m’n haren doet me denken aan vroeger, toen ik als meisje van tien urenlang in de wei kon zitten. Niks doen, alleen maar zijn. Terwijl de zon m’n gezicht streelt komen de herinneringen langzaam terug. Zo kan ik wel uren blijven liggen.
En opeens is daar weer een stemmetje in m’n hoofd en krijgen mijn gedachten de overhand. Hoe lang lig ik hier al? Waar zijn de paarden? Zouden ze nog komen, hoe lang blijf ik hier dan nog liggen, hoe ga ik deze ervaring overbrengen en ik moet ook nog foto’s maken en straks m’n broer van Schiphol halen en... De paarden lopen onrustig om me heen, maar vind dat ik nog niet mag kijken. Ik draai me op m’n zij en wacht af wat er gaat gebeuren. Even kijken kan toch geen kwaad? Door m’n wimpers zie ik een groepje jonge koeien in het naburig gelegen land liggen als levende voorbeelden van overgave. Op dat moment voel ik een zacht duwtje in m’n rug. Ik blijf roerloos liggen. Tegelijkertijd komt een van de andere paarden voor me staan en knabbelt nieuwsgierig aan de deken. Voorzichtig kom ik op een elleboog overeind en aai zijn warme zachte snuit. Wat eenvoudig kan geluk toch zijn. Paarden, koeien, bloemen, gras, de zon en de wind, alles draagt bij aan deze ervaring. Esther die inmiddels bij ons staat vraagt me hoe ik me voel. ‘Als dat meisje van vroeger aan de rand van de wei waar de zon en de wind de baas waren over mijn innerlijke gedachten’, antwoord ik. ‘En vol inspiratie en nieuwe ideeën’.
Of ik ook nog wat foto’s wil maken van de spelende jongens als we teruglopen. Ze bouwen samen met John een hut en een vlot om morgen mee op de grote zwemvijver te varen. Als ik na een versgemaakte groentesap het erf weer afrijd, vraag ik me af hoe ik deze ervaring mee kan nemen. In m’n achteruitkijkspiegel zie ik hoe Esther en John me uitzwaaien en dan zet ik flink het gas erop. M’n broer komt voor familiebezoek over uit Kopenhagen en ik moet zien dat ik Schiphol nog op tijd haal.
Vlak voor Amsterdam begint de file. Ik voel de mij bekende onrust in me opwellen. Direct verlang ik terug naar de rust op de Eekhorst. Laat ik me maar weer overgeven aan het moment. Ik adem dan ook maar even rustig uit en vertrouw erop dat het allemaal wel op z’n pootjes terecht komt. Een kort onderbroken pieptoon van mijn telefoon laat weten dat ik een sms-je heb ontvangen. Het is mijn broer: de bagage toevoer heeft vertraging. Een glimlach komt over mijn lippen als ik terugdenk aan wat ik nog maar een paar uur eerder heb geleerd.
Nieuwe reacties
21.12 | 23:00
Beste Annemarie, nee helaas geen mogelijkheden in de periode tussen k...
21.12 | 20:35
Goedenavond, Heeft u in de week tussen kerst en oud en nieuw nog plaats...
08.11 | 18:43
Beste Marja, je heb geen e-mail adres achter gelaten als je dit niet wil, st...
08.11 | 15:53
Ik zou graag wat info willen hebben voor een cliënt van mij, die af en toe...